بسیار نادر هستند کلماتی که ارزششان بیشتر از سکوت باشد ...
(هانری دونومتر)

چشم دیگران چشمی است که ما را ورشکست می کند .
اگر همه به غیر از خودم کور بودند من نه به خانه باشکوه احتیاج داشتم ، نه به مبل عالی
(بنیامین فرانکلین)

در دشمنی دورنگی نیست . کاش دوستان هم در موقع خود چون دشمنان بی ریا بودند .
(دکتر شریعتی)

هر چه نور بیش تر ، سایه ها عمیق تر !
(گوته)

می رسد روزی که بی هم می شویم
یک به یک از جمع هم کم می شویم
می رسد روزی که ما در خاطرات
موجب خندیدن و غم می شویم
گاه گاهی یاد ما کن ای رفیق
می رسد روزی که بی هم می شویم .

با دل خود گفتم :
ای دل تنها در این بازار نامردی ؛ به دنبال چه می گردی ؟
نمی یابی نشان هرگز ؛ تو از عشق و جوانمردی ؛
برو بگذر از این بازار ، از این مستی و طنازی ؛
اگر چون کوه هم باشی ؛ دراین دنیا تومی بازی ...


در وجودم جاری باش که نبودنت را هیچ چیز و هیچ کس پر نخواهد کرد .

دیرگاهیست بالهایمان را آویخته ایم به جالباسی ، عادت کرده ایم به زمین ، زمین جای گرم و نرمیست ... چه خیال اگر چشمهایمان را خواب ، چه خیال اگر دلهایمان را آب برده است ...

دل کندن اگر کار آسانی بود ، فرهاد به جای بیستون دل می کند .

دلم به بهانه همیشگی گریست ، بگذار بداند هر آنچه خواست همیشه نیست .

امواج زندگی را با آغوش باز پذیرا باش ، حتی اگر گاهی تو را به قعر دریا ببرد . آن ماهی که همیشه بر سطح آب می بینی مرده است ...

بی خوابی شب هایم را به چه تعبیر کنم که شب آرامش نگاه تو را برایم زمزمه می کند . آرام بخواب که من بی قرارم ، بیدارم تا تو آرام بخوابی .

روزگارا که چنین سخت به من می گیری ! با خبر باش که پژمردن من آسان نیست . گر چه دلگیرتر از دیروزم ، گر چه فردای غم انگیز ، مرا می خواند ! لیک باور دارم ، دلخوشی ها کم نیست ، زندگی باید کرد .

همه برایم دست تکان دادند ، اما کم بود دستانی که «تکانم» دادند ...

زندگی یعنی بخند ، هر چند که غمگینی
ببخش ، هر چند که مسکینی
فراموش کن ، هر چند که دلگیری
این گونه بودن زیباست ، هر چند که آسان نیست .

چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن ، در جاده ای که هیچ بادی نمی وزد ...

سایه ام امشب ز تنهایی مرا همراه نیست
گر در این خلوت بمیرم ، هیچ کس آگاه نیست
من در این دنیا به جز سایه ندارم همدمی
این رفیق نیمه راهم گاه هست گاه نیست

در این دنیای جان فرسای حسرت زای بی فردا ،
خدایا عاشقان را غم مده ، شکرانه اش با من ،
جه بشکن بشکنی دارد فلک در کار سرمستان
تو پیمان بشکنی نشکستن پیمانه اش با من

دوباره سيب بچين آدم ! من خسته ام ، بگذار از اين جا هم بيرونمان کنند ...

سرمشق هاي آب بابا يادمان رفت
رسم نوشتن با قلم ها يادمان رفت
شعر خداي مهربان را حفظ کرديم
اما خداي مهربان را يادمان رفت

سالها عمر سکوت مي کنم
تا صداى ناله پروانه ها را بفهمم
که با شمع چه مي گويند
که شمع از شرم مي سوزد

عظمت نصيب کساني مي شود که در اشتياق رسيدن به هدف هاي عالي مي سوزند .

هر وقت تو زندگي به يه در بزرگ که يه قفل بزرگ روش بود رسيدي ، نترس و نا اميد نشو . چون اگه قرار بود در باز نشه جاش يه ديوار مي ذاشتن .

در روزگاري که لبخند آدمها به خاطر شکست توست ، برخيز تا بگريند .

کودک فال فروش را پرسيدم چه مي کني ؟ گفت به آنان که در ديروز خود مانده اند فردا را مي فروشم .

آنچه کرم ابريشم پايان دنيا مي پندارد ، براي پروانه آغاز زندگيست .

گويند رسم زندگي چنين است :
مي آيند
مي مانند
عادتت مي دهند
مي روند
و باز تنهايى ...

آموخته ام که فرصت ها هيچ گاه از بين نمي روند ، بلکه شخص ديگري فرصت از دست رفته ما را تصاحب خواهد کرد .